انرژی هستهای، حقی برای آمریکا؛ ممنوعهای برای ایران!
انرژی هستهای؛ موتور محرک توسعه کشاورزی و تضمینکننده امنیت غذایی
در حالی که ایران برای بهرهگیری صلحآمیز از انرژی هستهای زیر فشار محدودیتهای غرب قرار دارد، تجربه کشورهایی چون ژاپن، هند و آمریکا نشان میدهد این فناوری میتواند امنیت غذایی را متحول و وابستگی به واردات را از میان بردارد.
در حالی که ایران برای بومیسازی انرژی هستهای با فشارها و محدودیتهای خارجی روبهروست، تجربه جهانی نشان میدهد این فناوری نهتنها خطرناک نیست، بلکه میتواند موتور محرک توسعه کشاورزی و تضمینکننده امنیت غذایی باشد. بسیاری از کشورها سالهاست که از فناوری هستهای برای تقویت تولیدات کشاورزی خود بهره میبرند؛ همان کشورهایی که امروز در صف نخست اعمال محدودیت علیه ایران ایستادهاند.
ژاپن یکی از نمونههای روشن است. این کشور با استفاده از پرتودهی هستهای، بیش از 250 رقم جدید گیاهی ازجمله برنج، سویا و گندم تولید کرده که مقاومت بالاتری در برابر بیماریها و شرایط اقلیمی سخت دارند. همین نوآوریها به ژاپن کمک کرده تا با وجود محدودیت منابع طبیعی، به یکی از قدرتهای کشاورزی آسیا بدل شود و امنیت غذایی خود را تضمین کند.
هند نیز از اوایل دهه 1960 همکاری نزدیکی با آژانس بینالمللی انرژی اتمی داشت و توانست با کمک فناوری هستهای، ارقام مقاوم برنج و گندم را معرفی کند. این پیشرفتها بخشی از «انقلاب سبز» هند بود که عملاً کشور را از واردکننده گندم به صادرکننده تبدیل کرد. امروز هند بیش از 40 گونه جهشیافته هستهای را به صورت گسترده در مزارع خود کشت میکند.
در ایالات متحده، استفاده از تکنیک «حشرات عقیمشده» (SIT) که مبتنی بر پرتودهی است، صنعت مرکبات را از آفت مگس مدیترانهای نجات داد. این روش به جای مصرف گسترده سموم، با کنترل زیستی پایدار توانست میلیاردها دلار به اقتصاد کشاورزی آمریکا سود برساند.
حتی کشورهای کوچکتری مانند فیلیپین نیز نشان دادهاند که چگونه میتوان از فناوری هستهای برای مدیریت منابع استفاده کرد. پژوهشگران فیلیپینی با کمک ایزوتوپهای پایدار، توانستند نیاز آبی برنج را دقیقتر محاسبه کنند و تا 30 درصد در مصرف آب صرفهجویی به دست آورند.
این تجربهها یک پیام مشترک دارند؛ انرژی هستهای ابزاری برای سلطه نظامی نیست، بلکه راهکاری عملی برای افزایش تولید غذا و کاهش وابستگی به واردات است. اما تناقض آشکار آنجاست که همان کشورهایی که از این فناوری به نفع خود بهره بردهاند، تلاش میکنند با فشارهای سیاسی و تحریمها، دسترسی ایران به همین فناوری را محدود کنند.
ایران امروز با چالشهای بزرگ آب، خاک و تغییرات اقلیمی مواجه است. بذرهای مقاوم، کاهش مصرف سموم، بهینهسازی آبیاری و مدیریت پایدار منابع، همه نیازمند فناوریهای پیشرفتهاند که انرژی هستهای در خط مقدم آنها قرار دارد. اگر غرب مدعی است که دغدغهاش صلح و امنیت جهانی است، چرا باید ایران را از فناوریهایی که مستقیماً به امنیت غذایی مربوط است محروم کند؟
واقعیت این است که مسئله اصلی، رقابت اقتصادی و حفظ انحصار فناوری است. هر کشوری که بتواند به کمک انرژی هستهای استقلال غذایی به دست آورد، کمتر در برابر فشارهای سیاسی و اقتصادی آسیبپذیر خواهد بود. و این همان چیزی است که سیاستگذاران غربی مایل نیستند در مورد ایران اتفاق بیفتد.
ایران در برابر این فشارها، ناگزیر به مسیر بومیسازی است؛ مسیری دشوار، اما سرنوشتساز. تجربه ژاپن، هند و آمریکا نشان میدهد که فناوری هستهای میتواند امنیت غذایی را متحول کند. ایران نیز اگر بتواند این مسیر را ادامه دهد، نه تنها از وابستگی به واردات رها خواهد شد، بلکه الگویی برای دیگر کشورهای در حال توسعه خواهد بود؛ الگویی که انحصار غربی را به چالش میکشد.
در حالی که ایران برای بومیسازی انرژی هستهای با فشارها و محدودیتهای خارجی روبهروست، تجربه جهانی نشان میدهد این فناوری نهتنها خطرناک نیست، بلکه میتواند موتور محرک توسعه کشاورزی و تضمینکننده امنیت غذایی باشد. بسیاری از کشورها سالهاست که از فناوری هستهای برای تقویت تولیدات کشاورزی خود بهره میبرند؛ همان کشورهایی که امروز در صف نخست اعمال محدودیت علیه ایران ایستادهاند.
ژاپن یکی از نمونههای روشن است. این کشور با استفاده از پرتودهی هستهای، بیش از 250 رقم جدید گیاهی ازجمله برنج، سویا و گندم تولید کرده که مقاومت بالاتری در برابر بیماریها و شرایط اقلیمی سخت دارند. همین نوآوریها به ژاپن کمک کرده تا با وجود محدودیت منابع طبیعی، به یکی از قدرتهای کشاورزی آسیا بدل شود و امنیت غذایی خود را تضمین کند.
هند نیز از اوایل دهه 1960 همکاری نزدیکی با آژانس بینالمللی انرژی اتمی داشت و توانست با کمک فناوری هستهای، ارقام مقاوم برنج و گندم را معرفی کند. این پیشرفتها بخشی از «انقلاب سبز» هند بود که عملاً کشور را از واردکننده گندم به صادرکننده تبدیل کرد. امروز هند بیش از 40 گونه جهشیافته هستهای را به صورت گسترده در مزارع خود کشت میکند.
در ایالات متحده، استفاده از تکنیک «حشرات عقیمشده» (SIT) که مبتنی بر پرتودهی است، صنعت مرکبات را از آفت مگس مدیترانهای نجات داد. این روش به جای مصرف گسترده سموم، با کنترل زیستی پایدار توانست میلیاردها دلار به اقتصاد کشاورزی آمریکا سود برساند.
حتی کشورهای کوچکتری مانند فیلیپین نیز نشان دادهاند که چگونه میتوان از فناوری هستهای برای مدیریت منابع استفاده کرد. پژوهشگران فیلیپینی با کمک ایزوتوپهای پایدار، توانستند نیاز آبی برنج را دقیقتر محاسبه کنند و تا 30 درصد در مصرف آب صرفهجویی به دست آورند.
این تجربهها یک پیام مشترک دارند؛ انرژی هستهای ابزاری برای سلطه نظامی نیست، بلکه راهکاری عملی برای افزایش تولید غذا و کاهش وابستگی به واردات است. اما تناقض آشکار آنجاست که همان کشورهایی که از این فناوری به نفع خود بهره بردهاند، تلاش میکنند با فشارهای سیاسی و تحریمها، دسترسی ایران به همین فناوری را محدود کنند.
ایران امروز با چالشهای بزرگ آب، خاک و تغییرات اقلیمی مواجه است. بذرهای مقاوم، کاهش مصرف سموم، بهینهسازی آبیاری و مدیریت پایدار منابع، همه نیازمند فناوریهای پیشرفتهاند که انرژی هستهای در خط مقدم آنها قرار دارد. اگر غرب مدعی است که دغدغهاش صلح و امنیت جهانی است، چرا باید ایران را از فناوریهایی که مستقیماً به امنیت غذایی مربوط است محروم کند؟
واقعیت این است که مسئله اصلی، رقابت اقتصادی و حفظ انحصار فناوری است. هر کشوری که بتواند به کمک انرژی هستهای استقلال غذایی به دست آورد، کمتر در برابر فشارهای سیاسی و اقتصادی آسیبپذیر خواهد بود. و این همان چیزی است که سیاستگذاران غربی مایل نیستند در مورد ایران اتفاق بیفتد.
ایران در برابر این فشارها، ناگزیر به مسیر بومیسازی است؛ مسیری دشوار، اما سرنوشتساز. تجربه ژاپن، هند و آمریکا نشان میدهد که فناوری هستهای میتواند امنیت غذایی را متحول کند. ایران نیز اگر بتواند این مسیر را ادامه دهد، نه تنها از وابستگی به واردات رها خواهد شد، بلکه الگویی برای دیگر کشورهای در حال توسعه خواهد بود؛ الگویی که انحصار غربی را به چالش میکشد.
ارسال
نظر
*شرایط و مقررات*
کلمه امنیتی را بصورت حروف فارسی وارد
نمایید
بعنوان مثال : پایتخت ارمنستان ؟ ایروان
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین
(فینگیلیش) خودداری نمايید.
توصیه می شود به جای ارسال نظرات مشابه با نظرات منتشر
شده، از مثبت یا منفی استفاده فرمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای
نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابهی دارند، انتشار نمی یابد.