سپهرغرب، گروه جوانی: ما فرزندمان را به محض خروج از مدرسه تحویل می‌گیریم و تصور می‌کنیم که او دیگر نوجوان نیست.
بچه‌ها بخش عمده‌ای از زندگی خود را در مدرسه سپری کرده‌اند که در این بخش عمده در «رهاشدگی محض» بوده‌اند. این موضوع دو خلاء ایجاد کرده است. یکی این‌که مدرسه کنونی اصلاً جای مناسبی برای تربیت نیست. مطلب دیگری که خیلی هم دردناک است این‌که خانواده‌ها اغلب مدرسه را متولی اصلی تربیت فرزند خود می‌دانند و خودشان را کنار می‌کشند و کار نمی‌کنند. تربیت باید نفس به نفس بین پدر و مادر و فرزند اتفاق بیافتد، چراکه نقطه امن و تکیه‌گاه درست برای تربیت فرزند اوست. در صورتی که تصور بر این است که مدرسه یک کارخانه تربیت انسان است که قرار است از 7 سالگی تا 19 سالگی فرزند ما را بپذیرد و تربیت کند. در حالی که نه تنها این کارخانه کار خود را درست انجام نمی‌دهد، بلکه این تفکر هم اشتباه است. ما نمی‌خواهیم بچه‌ها شبیه هم بزرگ شوند. بچه‌ها با هم متفاوتند و همین تفاوت‌هاست که زندگی را زیبا می‌کند.
شناسه خبر 61623
