در بسیاری از شهرهای ایران امروز می‌توان دو تصویر متضاد را همزمان دید: زنانی که با حجاب کامل در حال رفت‌وآمد هستند و در کنارشان افرادی که به‌طور آشکار پوششی خلاف قوانین و عرف عمومی برگزیده‌اند. این تضاد در نگاه حامیان پویش فارس من، یک ناهنجاری اجتماعی است که باید متوقف شود. آنان بر این باورند که آزادی فردی نمی‌تواند توجیهی برای نقض ارزش‌هایی باشد که قانون و دین بر آن تاکید کرده‌اند.
اما مخالفان این نگاه، اغلب بر حق انتخاب فردی تاکید می‌کنند. آنان معتقدند جامعه ایران متنوع‌تر از گذشته شده و سیاست‌های سخت‌گیرانه در حوزه حجاب نتیجه‌ای جز افزایش شکاف اجتماعی ندارد. این دوگانگی، میدان تنش را گسترده‌تر کرده و زمینه‌ای برای بروز اختلافات بیشتر میان نسل‌ها و گروه‌های مختلف فراهم آورده است.
رسانه‌ها و تصویر بین‌المللی ایران
موضوع حجاب و پوشش عمومی در ایران سال‌هاست که در رسانه‌های خارجی به‌عنوان یکی از نشانه‌های سیاست‌گذاری فرهنگی جمهوری اسلامی برجسته می‌شود. پوشش اخبار مرتبط با اعتراضات یا تغییر سبک پوشش برخی جوانان، اغلب با هدف زیرسوال بردن مشروعیت اجتماعی این قانون صورت می‌گیرد.
در چنین شرایطی، بی‌توجهی دولت به دغدغه‌های مردمی درباره حجاب می‌تواند به دو پیامد همزمان منجر شود: از یک‌سو تضعیف اعتماد بخش مذهبی جامعه به کارآمدی نظام در صیانت از ارزش‌های اسلامی، و از سوی دیگر افزایش فشار تبلیغاتی رسانه‌های خارجی که ایران را متهم به ناتوانی در مدیریت ارزش‌های دینی خود می‌کنند.
حجاب؛ سپری برای همبستگی اجتماعی
از نگاه اسلامی و بسیاری از تحلیلگران داخلی، موضوع حجاب فراتر از ظاهر افراد است؛ نمادی از نظم اجتماعی و اخلاق عمومی است که کارکردی حفاظتی برای جامعه دارد. در شرایطی که شکاف‌های اقتصادی و سیاسی بر ذهن جامعه سنگینی می‌کند، تضعیف این نماد می‌تواند به‌مثابه از بین رفتن یکی از آخرین پیوندهای مشترک جمعی تعبیر شود.
پویش فارس من درواقع یادآور همین نکته است: بخش قابل‌توجهی از مردم خواهان آن‌اند که دولت با صراحت بیشتری در برابر بی‌بندوباری‌های آشکار در معابر عمومی بایستد و مرزهای قانونی و عرفی را بازتعریف و اجرا کند.
آزمونی برای سیاست فرهنگی
پویش «بی‌بندوباری برخی افراد در معابر عمومی را متوقف کنید» فقط یک مطالبه ساده در یک سامانه خبری نیست. این پویش نشانه‌ای از چالش بزرگ‌تری است که ایران امروز با آن روبه‌روست: چگونه می‌توان در جامعه‌ای متکثر، هم وفادار به ارزش‌های اسلامی و انقلابی بود و هم از گسترش شکاف‌های اجتماعی جلوگیری کرد؟
دولت در این میدان آزمون دشواری پیش‌رو دارد. بی‌توجهی به خواست بخش مذهبی جامعه می‌تواند پایه‌های مشروعیت فرهنگی را سست کند و واکنش افراطی می‌تواند بر آتش اختلافات اجتماعی بیفزاید. راه میانه، همان‌گونه که بسیاری از کارشناسان پیشنهاد می‌دهند، شاید در ترکیب «روشنگری فرهنگی، قانون‌گذاری روشن و اجرای منصفانه» باشد.
اما آنچه مسلم است این است که موضوع حجاب در ایران صرفا یک انتخاب فردی نیست. برای بسیاری از ایرانیان، این مسئله ریشه در ایمان، تاریخ و هویت ملی دارد. پویش فارس من تنها گوشه‌ای از صدای مردمی است که می‌خواهند این ریشه‌ها از دل جامعه ایرانی جدا نشود.