در کلام الهی نیز دوره جوانی، دوره منحصر به فردی است. آنجا که در قرآن کریم می‌فرماید: «و لمّا بلغ أشدّة و استوی آتیناه حکماً و علماً؛ چون به حد رشد و کمال خویش رسید، به او علم و حکمت عطا کردیم.» امام صادق(ع) در تفسیر آن فرموده‌اند: «اشدّه ثمانی عشرة سنةٌ و استوی التحی؛ اشد یعنی هجده سالگی و استوی یعنی ریش درآورد.» امام صادق(ع) می‌فرمایند: «لست احب آن اری الشاب منکم الّا غادیاً فی حالین امّا عالماً او متعلّماً فان لم یفعل فرّط و آن فرّط ضیّع فان ضیّع اثم و آن اثم سکن النّار والّذی بعث محمّداً بالحقِّ؛ دوست ندارم جوانان شما را جز در دو حالت ببینم: دانشمند یا دانشجو. اگر (جوانی) چنین نکند، کوتاهی کرده و اگر کوتاهی کرد، تباه ساخته و اگر تباه ساخت، گناه کرده و اگر گناه کند، سوگند به آنکه محمد (ص) را به حق برانگیخت، دوزخ جایگاه او خواهد شد.»