پدر بودن مسئولیت سنگینی است که شاید هر کسی از پس آن بر نیاید. همین است یک پدر قاتل آرزوها و اهداف فرزندش می‌شود و دیگری حامی اصلی موفقیت فرزندش در خانواده. پدر مدیر و رهبر یک جامعه کوچک به نام خانواده است و توانمندی او در رفتار با خانواده‌اش تأثیر بسزایی در شخصیت و آینده آن‌ها دارد. با حامد امامی‌نژاد کارشناس مسائل خانواده در این رابطه گفت‌و‌گو کرده‌ایم. آنچه در ادامه می‌خوانید گزیده‌ای از این مصاحبه است.

  الگو گیری از رسول خدا و امام علی (ع)

اول از همه باید به این نکته توجه کرد که در هر عرصه‌ای بخواهیم قدم برداریم اگر در آن عرصه بزرگی و فرد موفقی وجود دارد، باید از آن شخصیت الگوگیری کنیم. در عرصه پدر و همسر نمونه بودن به طور قطع و یقین می‌توان از شخصیت والامقام و ارزشمند رسول خدا صلی‌الله علیه و آله و امیرالمؤمنین علیه‌السلام که از چهره‌های ماندگار و برتر جامعه بشریت هستند نام ببریم که به گفته روایات بهانه‌ خلقت می‌باشند و از طرفی در روایات آمده است که رسول خدا صلی‌الله علیه و آله می‌فرمایند:« من و علی دو پدر این امت هستیم»

  ویژگی‌هایی که ائمه و قرآن به پدران سفارش کردند

مهربانی یکی از ویژگی‌های سفارش شده به پدران است. امام علی در حضور یکی از دخترانش، یکی از پسران خود را بوسید. دختر گفت:« پدر جان آیا او را دوست داری؟» حضرت فرمود: «آری» دختر گفت: «گمان می‌کردم که کسی جز خدا را دوست نمی‌داری.» امام علی گریست و سپس فرمود: «محبت مخصوص خداست و مهربانی برای فرزندان است.»

  پدران گرامی لطفاً نیاز‌های عاطفی فرزندان‌تان را نادیده نگیرید!

یکی از معضلات و مشکلات جامعه بشری ابراز محبت نکردن‌های ظاهری و هدفمند می‌باشد. یعنی با توجه به صحبت‌هایی که امروزه با مردم داریم. خرج کردن، مسافرت رفتن و حتی پول دادن و نفقه دادن به خانواده را محبت کردن و مهربانی می‌دانند. بله ما منکر نیستیم که همه این مسائل لازم می‌باشد اما کافی نیست. یکی از ویژگی‌های پدر و همسران ناب، محبت کردن و مهربانی کردن است. یعنی اگر پدر مهربان باشد حتما باید فرزندان خود را در آغوش بگیرد و به آن‌ها کلمات محبت‌آمیز بگوید تا فرزندان دچار کمبود محبت نشوند که خدایی نکرده آسیب‌های جدی در پی داشته باشد.

برای مثال خیلی از مراجعه کننده‌هایی که امرزوه داریم مشکل اساسی آن‌ها این است که چون در خانه پدری محبت لازم و کافی ندیده اند تمام محبت‌های جبران نشده را از همسر خود می‌خواهند که این موجب اذیت و آزار همسر می‌شود و ما شاهد این هستیم که همسران در این مسئله خودشان هم دچار بحران هستند. به همین خاطر پاسخگوی نیازهای عاطفی همسرشان نیستند. متأسفانه در این شرایط با تعبیرات وابستگی شدید، مثل چسب چسبیده به من و... رو به‌رو هستیم.

  فرزندانتان را تنبیه نکنید!

مسئله‌ای که امروزه در زندگی بسیار باعث نگرانی شده است این است که یادمان رفته انسان هستیم و ممکن‌الخطا می‌باشیم. فکر می‌کنیم خودمان هیچ خطایی مرتکب نشده ایم. حال آنکه همه ما ممکن‌الخطا هستیم به جز معصومین سلام‌الله علیها. به همین خاطر همسر و پدر نمونه و ناب کسی است که با دیدن یک خطا از اعضای خانواده عنان درایت خودش را از دست نمی‌دهد و تصمیم به مجازات و سرزنش و برخورد با فرزندان و اهل خانواده نمی‌گیرد. البته این به معنای ولنگاری نیست بلکه نظارت هوشمندانه به همراه تدبیر و درایت می‌باشد که همراه با بخشش است.

گاهی به خاطر یک اشتباه فرزند و یا همسر و تنبیه نابجا آن‌ها، برچسب یک گناه و یا اشتباه تا همیشه بر پیشانی فرد می‌ماند و او هیچ‌گاه نمی‌تواند آن را از خودش جدا کند و یا نیازمند زمان طولانی است. این برچسب تا همیشه رفتار‌های فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد و این به صلاح خانواده و جامعه نیست. امیرالمؤمنین در روایتی می‌فرمایند: «هرکس که نسبت به بسیاری از چیزها بی توجهی و چشم پوشی نکند. زندگی اش ناگوار می‌شود.»

  فرزندان و خانواده خود را به بهشت هدایت کنید

برخلاف تصورها باید به این نکته توجه کنیم که هر پدری در واقع مدیر و رهبر یک جامعه کوچک به نام خانواده است. بنابر این باید در هدایت خانواده خود نقش مهم و اساسی داشته باشد. امیرالمومنین در وصیت نامه خود به امام حسن مجتبی می‌فرماید: «پیش از آنکه دلت سخت شود و مغزت گرفتار گردد. اقدام به ادب‌آموزی تو کردم.» خداوند نیز در قران کریم می‌فرماید: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید خود و خانواده خود را از آتشی که هیزم‌های آن از مردم است حفظ کنید.» با توجه به این آیات و روایات هر پدری نسبت به بهشتی شدن فرزندان و خانواده‌اش مسئول است.