«از آتش گورهای کاملاً شخصی» دومین رمان محمد امینی است. پیش‌تر از او یک مجموعه شعر، یک نمایشنامه و یک رمان به چاپ رسیده است.

نوشته پشت جلد کتاب: گاهی می‌روم کنار آن درخت خمیده‌ کنار کلبه می‌نشینم. می‌پرسم تو فکر می‌کنی زنده‌ای؟ حالا که دیگر برگ و بار نمی‌دهی و نخواهی داد؟ همین بودنت برایت کافی است؟ گاهی توی رودخانه‌ خشک راه می‌روم. دیروز که توی آن راه می‌رفتم فکر کردم چرا به اینکه حتی یک قطره آب هم ندارد، هنوز می‌گویم رودخانه خشک؟ چرا نمی‌شود گذشته‌ چیزها را از آن‌ها گرفت؟ چرا زمان در یک خط مستقیم نمی‌گذرد؟ چرا هرلحظه انگار یک بار به گذشته برمی‌گردد و بعد دوباره به حال می‌رسد و بالاخره یک روز سر از آینده درمی‌آورد؟