اعتبار آدمها به دلهرهای است که بعد از نبودنشان احساس میشود
خسته چشمانم را میبندم و میگویم: «خدایا... چرا؟»
و بیشتر بهخاطر مرگ این سؤال را میپرسم. چون یاد گرفتهام که بیاراده خدا برگی از درخت نمیافتد.
امروز چندینبار این چرایی را برای برادرم مهدی کاشی از ذهنم گذراندم، اما همچنان بهتزده به دنبال پاسخی برای این چرایی هستم.
انگار هرچه هم مىپذیرى مرگ حقیقت بوده و همهجا هست، باز به سمتی حرکت میکند و بر بامی فرود میآید که شوکهات کند...
ایکاش ورق برمیگشت و میشد سرنوشت را از سر نوشت.
چراکه به قول فرهیختهای اعتبار آدمها به بودنشان نیست، به دلهرهای است که بعد از نبودنشان احساس میشود و نبود آقای کاشی خانواده سپهر، خلأ بزرگی ایجاد کرد که هیچگاه جبران نمیشود؛ اما ما همه خواهران و برادران او با تمام توان چراغ سپهر را روشن نگه میداریم و سپهرغرب را به قلهای که او برای تمام مراحلش برنامهریزی کرده بود، میرسانیم.
خداحافظ سردار سپهر
