مسعود الماسی در جلسه هماهنگی برگزاری جشنواره منطقه‌ای هوره و سیاچه‌مانه در کامیاران با اشاره به اینکه برگزاری برنامه‌های فرهنگی و هنری موجب توسعه فرهنگ می‌شود، اظهار کرد: ایجاد شور و نشاط و شناخت و معرفی بیشتر سنت‌ها از دیگر اهداف برگزاری این جشنواره است.

وی حفظ فرهنگ و هنر و برقراری ارتباط با نسل کنونی و آینده را از دیگر اهداف برگزاری جشنواره منطقه‌ای هوره و سیاچه‌مانه خواند و افزود: پیشنهاد برگزاری این دوره از جشنواره توسط شهرداری و شورای اسلامی این شهر داده شده است.

فرماندار شهرستان کامیاران بر اقدام سریع دبیرخانه جشنواره برای فراهم کردن شرایط لازم برگزاری این رویداد تأکید کرد و گفت: همکاری همه ادارات در این راستا موجب اجرای برنامه‌ای ارزشمند با خروجی تاثیرگذار خواهد شد بنابراین انتظار می‌رود همه مدیران در این خصوص تعامل لازم را داشته باشند.

نخستین دوره جشنواره منطقه‌ای هوره و سیاچه‌مانه شهریور سال 1396، دومین دوره آن سال 97 و سومین دوره هم پاییز 1398 با حضور جمعی از هنرمندان استان‌های کردستان، کرمانشاه و ایلام در کامیاران برگزار شد.

هوره آواز ممتدی است که خواننده، شعرها و ابیات بی‌شماری را در ذهن داشته و آن‌ها را هنگام آواز به‌صورت پی در پی استفاده می‌کند، گاه شعرها سروده خود خواننده است و گاه شعرهای مورد استفاده را از دیگر شاعران به عاریه می‌گیرد.

بان بنه‌ای، بنیری‌چر، دودنگی، باریه، غریبی، ساروخانی، گل و دره، پاوه موری، قطار، هجرانی، مجنونی، سحری و هی‌لاوه مقام‌های هوره هستند.

هوره در گذشته‌های دور، مضمونی مذهبی داشته و بیشتر به آواز کردن آیات کتب آسمانی یا آموزه‌های منظوم مذهبی پرداخته است اما امروزه مضمونی عاشقانه دارد.

هوره مختص به یک دوره تاریخی و یا یک جغرافیا و فرهنگ خاص نیست، هوره یا همان آواز اصیل ابتدایی، مادر همه آوازها، تصنیف‌ها و ترانه‌های مردمان جهان است، مادر آوازها و ترانه‌های تمام ملل دنیا صرف نظر از نژاد و فرهنگ و زبان و معیشت و آیین و جغرافیا و تاریخ آن‌ها.

در سرایش هوره کلمات به نرمی و در چینشی مروارید گونه به آرامی بر زبان جاری می‌شوند و داغ و درد و غریبی و شکوه از روزگار را نهفته در لابه لای خود به ذهن شنونده می‌بخشند.

هوره آواز زمزمه‌گونه و با ریتم سنگین و کشداری است که خواننده شعرها و ابیات کردی را در این شیوه می‌خواند.

سیاه چمانه هم یکی از مهم‌ترین آوازهای کُردی است این آواز به شکل هجای و در قالب ده هجای و دو مصراعی به سبک و سیاق ایرانان کهن سروده می‌شود و به علت هم زیستی با مسائل عرفانی رنگ و بوی جدیدی هم به خودش گرفته در پاره‌ای مواقع به آن مقام صوفیانه هم گفته می‌شود.