گروه پژوهشی باستان‌شناسی دانشگاه تهران به سرپرستی دکتر رحیم ولایتی عضو هیأت علمی گروه باستان‌شناسی دانشکده ادبیات و علوم انسانی موفق شدند پس از 10 سال بررسی و کاوش میدانی، شهر تاریخی اوجان را شناسایی و بخشی از ارگ حکومتی آن را از دل خاک بیرون بکشند.

اوجان یکی از شهرهای استان آذربایجان شرقی در دوره سلجوقیان و ایلخانان مغول بوده که در حیات اجتماعی، سیاسی و اقتصادی آن مقطع نقش بسیار مهمی را ایفا کرده است، به ‌طوری که غازان خان پادشاه مشهور و فرهنگ دوست مغول در دوره ایلخانی در این شهر ساخت و سازهایی انجام داده و آن را «دارالاسلام» نامید.

شهر تاریخی اوجان کاملاً مدفون در خاک است که با تلاش‌ها و پژوهش‌های انجام شده از سوی هیأت باستان‌شناسی دانشگاه تهران، بخشی از شهر از جمله قلعه حکومتی، کاوش و از دل خاک بیرون آورده شده و اکنون حفاظت از آن برعهده اداره کل میراث فرهنگی آذربایجان شرقی است.

سرپرست این تیم باستان‌شناسی درباره این کشف تاریخی گفت: با توجه به اسناد و شواهد تاریخی که درباره این شهر و قلعه حکومتی ایلخانان وجود داشت، کار مطالعاتی و بررسی منطقه را از سال 1385 آغاز کردیم و تیم تحقیقاتی ما تا سال 1395 مشغول مطالعه و بررسی منطقه بودند و توانستند در چند مرحله کاوش، یافته‌های ارزشمندی به دست آوردند.

ولایتی افزود: در این بررسی و کاوش حدود 95 هکتار از محوطه شهر تاریخی اوجان از سال 1385 تا 1401 مورد بررسی و کاوش میدانی گروه پژوهشی دانشگاه تهران قرار گرفت.

وی درباره چگونگی کشف شهر تاریخی اوجان توسط هیأت باستان‌شناسی دانشگاه تهران، اظهار داشت: اولین پژوهش دانشگاه تهران در سال 1385 با انجام فصل اول بررسی روشمند باستان‌شناسی دو دهستان شرقی منطقه عمومی اوجان (شهرستان بستان‌آباد امروز) آغاز شد.

عضو هیأت علمی گروه باستان‌شناسی دانشگاه تهران با بیان اینکه این کشف تاریخی با بررسی بیش از 700 محوطه تاریخی منطقه صورت گرفته است، گفت: در چهار فصل بررسی حدود 700 محوطه تاریخی با استفاده از مستندات مهم و توصیف‌های ارائه شده از شهر اوجان در متون تاریخی و جغرافیایی بخصوص تصویری که نصوح مطراقچی نقاش سلطان سلیمان عثمانی از این شهر ارائه کرده است، محل دقیق شهر تاریخی اوجان توسط هیأت باستان‌شناسی دانشگاه تهران در بررسی باستان‌شناسی منطقه اوجان در سال 1392 مورد شناسایی و مکان‌یابی قرار گرفت.

ولایتی با یادآوری اینکه کار مطالعاتی و بررسی منطقه به مدت 10 سال طول کشیده است، خاطرنشان کرد: در این 10 سال دهستان‌ها و مناطق مختلفی مورد بررسی و کاوش قرار گرفتند تا اینکه پس از بررسی دقیق و روشمند و مکان‌یابی توسط هیأت باستان‌شناسی دانشگاه تهران در سال 1395، شناسایی و تعیین عرصه و حریم شهر تاریخی اوجان با کاوش گمانه‌هایی در محدوده شهر که با آشکار شدن لایه‌های فرهنگی و معماری و بستر شهر موقعیت گمانه بعدی را روشن می‌کرد ادامه پیدا کرد و هیأت باستان‌شناسی در تابستان 1395 با دریافت مجوز از میراث فرهنگی استان آذربایجان شرقی و پژوهشگاه وزارت میراث فرهنگی با حفر 42 گمانه عرصه و حریم شهر را در غرب جاده آسفالته روستاهای دهستان اوجان غربی معین کرد.

وی به کشف برخی اشیا در این محوطه (شامل ظرف شکسته فقاع ایلخانی با تزئینات سنگ فیروزه) اشاره کرد و اظهار داشت: این کاوش به لحاظ معماری بسیار مهم است، هر چند سفالینه‌ها و اشیایی نیز در این منطقه کشف شده‌اند اما آنچه که این کاوش را با اهمیت می‌کند ارزش معماری و آثار معماری این شهر و قلعه حکومتی ایلخانان است.

وی افزود: علاوه بر شناسایی 4 قبرستان اسلامی از دوره سلجوقیان و ایلخانان و معاصر در محدوده عرصه شهر، شناسایی ارگ و قلعه حکومتی شهر به عنوان بزرگترین بنای باقیمانده از زمان تأسیس شهر که در دوره ایلخانان مرمت و بازسازی شده است دارای اهمیت است. همچنین شواهدی از دو برج آرامگاهی از دوره سلجوقی و ایلخانی و محل دستکندی در جبهه غربی شهر به دست آمده است که احتمالاً کارکرد غار معبد بودایی دوره ایلخانی داشته است.

سرپرست هیأت باستان‌شناسی دانشگاه تهران با تشریح وضعیت و معماری بنای کشف شده، گفت: در این دوره از کاوش‌ها یک مجموعه معماری متشکل از برج مدور و دیوارهای بیرونی بنایی بزرگ قلعه یا ارگ حکومتی نمایان شد.

ولایتی با توضیح اقدامات انجام شده در سال 1401 گفت: تصور ما از فضای داخلی قلعه این بود که بر اساس نمای بیرونی انتظار داشتیم که فضای داخلی قلعه حکومتی متشکل از چند اتاق با دیوار سنگی با ملاط گچ باشد ولی بعد از شروع کاوش و آواربرداری و پیدا شدن ستون‌ها با پایه مربع، مشخص شد فضای داخلی قلعه از یک تالار ستون‌دار بزرگ تشکیل شده است.

وی یادآور شد: بر اساس منابع مکتوب در دوره سلجوقیان و ایلخانان، ورودی قلعه در جبهه شرقی بوده است اما پس از کاوش این بخش در عمق 30 سانتی‌متری بخش بزرگی از ستون دروازه با گچ‌بری و مقرنس کاری بیرون آمد که پس از ادامه کاوش مشخص شد که در دوره صفویه ورودی شرقی قلعه پس از یک زلزله شدید و تخریب گسترده قلعه با یک دیوار سنگی به سبک صفوی بسته شده و در مقابل از جبهه غربی ورودی دیگری به سبک معماری صفوی باز شده است.