زهراسادات پورسیدآقایی با اشاره به مدت زمان دوران عقد، بیان کرد: از نظر روان‌شناسی حدود شش ماه برای دورۀ عقد توصیه می‌شود و معمولاً توصیه می‌شود که این دوران بیش از شش ماه و حداکثر یک سال طول نکشد.
وی درباره علت این موضوع بیان کرد: از آنجایی که دختر و پسر با خانواده نخستین خود انس دارند، اگر بلافاصله پس از عقد بخواهند از آنها جدا شوند، طبیعتاً برایشان سخت است و نتیجه آن، گریه و بی‌تابی هر دو طرف خواهد بود. بنابراین برای اینکه زوجین به استقلال و آمادگی مناسبی برسند لازم است تدریجی حرکت کنند؛ ضمن اینکه دوره عقد نخستین زمانی است که دختر و پسر به هم محرم‌اند؛ بنابراین فرصت مناسبی است که به تدریج رابطه عاطفی آنها قوی‌تر شود و با هم انس بگیرند و آمادگی شروع یک زندگی مستقل را بیایند.
این استاد دانشگاه تاکید کرد: از سوی دیگر، از آنجایی که به احتمال زیاد دختر و پسر در خانواده نخستین خود مسئولیت چندانی نداشته‌اند و بیشتر کارها بر دوش پدر و مادر بوده است، در نتیجه ناگهان قبول کردن این مسئولیت به یکباره، سخت خواهد بود و طی این 6 ماه دوران عقد لازم است که هر دو نفر مسئولیت‌پذیری را تمرین کنند.
پورسیدآقایی با اشاره به اینکه در برخی موارد خانواده‌ها نیاز به فرصت بیشتری دارند، توضیح داد: برای مثال ممکن است خانواده دختر فرصتی را بخواهد تا جهیزیه را آماده کند یا خانواده پسر بخواهد برای فرزندش خانه‌ای تهیه کند. گاهی دختر و پسر هر دو در شهرهای مختلف دانشجو هستند و یک بازه زمانی لازم است که به وضعیت تحصیل خود سروسامان بدهند. گاهی نیز پسر سرباز است و نیاز دارد که این دوره به پایان برسد. بنابراین وجود دورهٔ عقد بسیار مناسب است و می‌تواند بر حسب شرایط زیاد و کم شود اما توصیه می‌شود که این دوران کمتر از 6 ماه نباشد.
این مشاور خانواده درباره اینکه چرا دوران عقد نباید بیش از 6 ماه طول بکشد، اینطور توضیح داد: اگر دختر و پسر به مدت طولانی مانند یک سال یا بیشتر در دوران عقد باشند، ممکن است که انگیزه آنها برای زیر یک سقف رفتن و مسئولیت‌پذیر شدن کم شود. در دوران عقد، دختر و پسر در خانواده‌های نخستین خود زندگی می‌کنند و رفتارهای آنان زیر ذره بین پدر و مادر است و احتمال بروز دخالت از جانب آنها بسیار زیاد خواهد بود که می‌تواند موجب تعارض و دلخوری نیز شود.
وی ادامه داد: دختر تا هنگامی که در خانه پدری زندگی می‌کند باید بر اساس قواعـد خانــه پدر رفتار کند؛ بنابراین گاهی همین موضوع باعث دلخوری و تنش می‌شود و فشار روانی زیادی به دختر تحمیل می‌کند زیرا او میان همسر و پدرش قرار می‌گیرد. از همین رو، بهترین راه حل این است که دوران عقد طولانی نشود و البته خانواده دختر هم باید سختگیری‌ها را به حداقل برساند و توجه کند که دوران عقد با نامزدی به لحاظ حقوقی و عاطفی متفاوت است و نیاز نیست سخت‌گیری‌های دوره نامزدی در دوران عقد نیز اعمال شود.